محلول ائوزین چیست؟
اصطلاح «رنگ‌آمیزی روتین» در آزمایشگاه هیستوپاتولوژی، به رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین (H&E) اشاره دارد که به طور معمول در تمام نمونه‌های بافتی برای آشکارکردن ساختارها و شرایط بافت زیرین استفاده می‌شود. اصطلاح «رنگ‌های ویژه» مدت‌هاست که برای اشاره به تعداد زیادی از تکنیک‌های رنگ‌آمیزی جایگزین استفاده می‌شود که زمانی استفاده می‌شوند که H&E تمام اطلاعات موردنیاز آسیب‌شناس یا محقق را ارائه نمی‌دهد.
ائوزین یک رنگ اسیدی است و ساختارهای اساسی آن را “ائوزینوفیل” یا کمتر “اسیدوفیل” اسیددوست می‌نامند. غشاها و بیشتر پروتئین‌ها را رنگ‌آمیزی می‌کند. سلول‌هایی که دارای مقادیر زیادی غشای چین‌خورده هستند، به دلیل وجود اسیدهای آمینه اساسی در غشاها، به‌شدت با ائوزین رنگ‌آمیزی می‌شوند (مثلاً ماکروفاژها حاوی غشاهای زیادی به شکل وزیکول‌های فاگوسیتیک و همچنین آنزیم‌های لیزوزومی اساسی در داخل آن وزیکول‌هایی هستند که با ائوزین رنگ می‌شوند). کلاژن به‌طورکلی به قرمز رنگ / نارنجی‌رنگ می‌شود درحالی‌که اکتین (مانند سلول‌های ماهیچه صاف) کمی صورتی‌تر است. وقتی الاستین به مقدار نسبتاً زیاد (مانند دیواره رگ‌های خونی، در غضروف الاستیک و در مری و نای) وجود داشته باشد، قرمز شیشه‌ای به نظر می‌رسد.
ساختار شیمیایی ائوزین Y
ائوزین از واکنش بین برم و فلورسین تولید می‌شود. معمولاً دو نوع ائوزین در بافت‌شناسی استفاده می‌شود: ائوزین Y که کمی مایل به زرد است و ائوزین B که کمی مایل به آبی است. مناسب‌ترین نوع در رنگ‌آمیزی Eosin Y است که محبوبیت بیشتری دارد.
کاربردهای ائوزین
ائوزین جزو دسته‌ای از رنگ‌های قرمز فلورسنت است. این ماده یک مشتق مصنوعی از فلورسین است که دو ترکیب نزدیک به هم به نام‌های، ائوزین Y و ائوزین B دارد. ائوزین Y که به‌مراتب بیشتر مورداستفاده قرار می‌گیرد، یک مشتق تترابروم فلورسئین است و رنگ آن کمی مایل به زرد است (به همین دلیل به نام ائوزین زرد نیز شناخته می‌شود). ائوزین Y را میتوان به دو گونه ائوزین Y محلول در آب و محلول در اتانول تقسیم کرد. برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که ائوزین Y محلول در اتانول رنگ بخشی سریع‌تری دارد و نتیجه نیز رنگ قرمز درخشان‌تری نسبت به نوع محلول در آب است. ائوزین B یک مشتق دیبروم دینیترو از فلورسین است و دارای فرم آبی کم‌رنگ است. ائوزین B به همان اندازه ائوزین Y عمل می‌کند و گاهی اوقات می‌تواند رنگ قرمز درخشان‌تری بدهد. این دو رنگ قابل‌تعویض هستند. استفاده از یکی یا دیگری احتمالاً فقط یک موضوع ترجیح یا تجربی وابسته به سنت فعالیت آزمایشگاهی است.
از اوزین میتوان برای رنگ‌آمیزی سیتوپلاسم، گلبول‌های قرمز، کلاژن و فیبرهای عضلانی در بررسی‌های بافت‌شناسی استفاده کرد. ائوزین اغلب به‌عنوان ضدرنگ هماتوکسیلین در رنگ‌آمیزی H&E استفاده می‌شود. در H&E، ائوزین Y معمولاً در غلظت‌های 0.5-1٪ (0.5-1 گرم ائوزین Y در 100 میلی‌لیتر آب مقطر یا 75٪ اتانول) استفاده می‌شود.
کاربرد بافت‌شناسی
ائوزین یک رنگ اسیدی است که معمولاً مایل به قرمز یا صورتی است. ساختارهای بازی یا اسیدوفیل را که شامل سیتوپلاسم، دیواره سلولی و الیاف خارج سلولی می‌شود، رنگ‌آمیزی می‌کند.
مراحل رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین ائوزین
در آزمایشگاه‌های پاتولوژی از روش رنگ‌آمیزی به طور معمول و روتین استفاده می‌شود. با این روش هسته سلول به رنگ بنفش و سیتوپلاسم به رنگ صورتی در می‌آید. مراحل رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین – ائوزین:
- ابتدا ۳ ظرف حاوی گزیلول برای شفاف‌سازی و ازبین‌بردن پارافین باقی‌مانده در اطراف بافت‌ها استفاده می‌شود.
- بعد از گزیلول 4 ظرف الکل درجه‌بندی‌شده قرار دارد. نمونه‌ها به مدت ۲-۱ دقیقه در هر کدام از ظرف‌ها قرار می‌گیرد
- در این مرحله نمونه‌ها با آب شستشو داده می‌شود
- بلافاصله پس از شستشو، نمونه‌ها در ظرف حاوی محلول هماتوکسیلین قرار می‌گیرد. متناسب با تازه یا کهنه بودن رنگ، نمونه‌ها ۱۵-۱۰ دقیقه در محلول هماتوکسیلین باقی می‌مانند.
- نمونه‌ها با آب شستشو داده شده و بافت‌های اضافی اطراف آنها پاک می‌شود.
- لام‌ها پس از تمیزشدن، به‌منظور ازبین‌بردن رنگ‌های اضافی مانده در بافت، داخل ظرف حاوی اسید الکل شناور می‌گردند.
- جهت رنگ‌آمیزی بافت زمینه، نمونه‌ها داخل محلول کربنات کلسیم قرار داده می‌شوند. این محلول سبب می‌شود که هسته آبی به نظر برسد.
- پس از رنگ‌آمیزی با کربنات کلسیم، نمونه‌ها داخل ظرف حاوی محلول به مدت چند ثانیه قرار می‌گیرند. ائوزین باعث قرمزشدن سیتوپلاسم می‌شود.
- سپس نمونه‌ها با آب شستشو داده شده و داخل ظروف حاوی الکل‌هایی با غلظت‌های مختلف از 70 تا 96 درجه در هر کدام به مدت حدود ۵-۳ ثانیه، قرار می‌گیرند.
- آخرین مرحله استفاده از گزیلول برای شفاف‌تر شدن بافت‌ها است. زمان باقی‌ماندن نمونه‌ها در محلول گزیلول در حدود ۵-۳ دقیقه است.
نکات ایمنی هنگام استفاده از ائوزین
ائوزین در حالت‌های مایع و بخار بسیار قابل‌اشتعال است. چنانچه با پوست در تماس مستقیم قرار بگیرد، سمی است. همچنین در صورت استنشاق ائوزین، ممکن است موجب مسمومیت استنشاقی و متعاقب آن در صورت مواجهه مکرر استنشاقی ممکن است باعث مسمومیت سیستمیک، اختلال بینایی یا کوری شود.
مواجهه با غلظت بالای ائوزین ممکن است باعث افسردگی در سیستم عصبی مرکزی، همراه با ضعف، خواب‌آلودگی، حالت تهوع، استفراغ، اسهال، خستگی و ازدست‌دادن هوشیاری شود.
افرادی که جزو تیم‌های کمک‌های اولیه نیستند، باید از تنفس گردوغبار آلوده به ائوزین دوری کنند و از تماس ائوزین با پوست و چشم‌ها جلوگیری کنند.
اقدامات احتیاطی زیست‌محیطی: محلول ائوزین باید دور از سیستم‌های فاضلاب، آب‌های سطحی و زیرزمینی نگهداری شود.
روش‌ها و مواد برای مهار و پاک‌سازی:
نحوه جلوگیری از نشت: پوشش زهکش‌ها و سیستم فاضلاب آزمایشگاه باید به‌صورت مکانیکی برداشته شود.
مشاوره در مورد نحوه تمیزکردن نشت: آلودگی را باید به‌صورت مکانیکی برداشت و هم‌زمان کنترل رهایش گردوغبار در محیط مهم است.
سایر اطلاعات مربوط به نشت و رهاسازی: ائوزین را برای دفع باید در ظروف مناسب قرارداد.
اقدامات احتیاطی برای جابه‌جایی ایمن: ائوزین را باید به‌گونه‌ای جابه‌جا کرد که از شکل‌گیری گردوغبار جلوگیری شود.
اقداماتی برای جلوگیری از آتش‌سوزی و همچنین تولید آئروسل و گردوغبار: رسوبات حاوی گردوغبار ائوزین باید بااحتیاط برداشته و حذف شوند.
مشاوره در مورد بهداشت عمومی افراد شاغل در آزمایشگاه: دست‌ها باید قبل از استراحت و بعد از کار حتماً شسته شوند. ائوزین باید در مکانی دور از غذا، نوشیدنی و خوراک دام نگهداری شود.
شرایط نگهداری ایمن: برای جلوگیری از هرگونه اتفاق ناخواسته، ائوزین باید در ظرفی که درب آن محکم بسته می‌شود، در یک جای خشک نگهداری شود. احتیاط‌های لازم برای ذخیره‌سازی ترکیبی با سایر مواد خطرناک باید رعایت شود. دمای نگهداری ائوزین بین 15-25 درجه سانتی گراد توصیه شده است.
الزامات تهویه: محل نگهداری و کار با ائوزین باید از تهویه موضعی و عمومی مناسب برخوردار باشد.
برای حفاظت از پوست و دست‌ها:
باید از دستکش مناسب استفاده گردد. دستکش‌هایی برای محافظ شیمیایی مناسب هستند که طبق EN 374 تست شده‌اند. برای اهداف خاص، توصیه می‌شود مقاومت دستکش‌های محافظ در برابر مواد شیمیایی بررسی شود. (اندازه‌گیری در دمای 22 درجه سانتی گراد در شرایط تماس دائمی)
افزایش دما به دلیل مواجهه با مواد گرم شده، افزایش دمای بدن و کاهش ضخامت لایه مؤثر به دلیل کشش ممکن است منجر به کاهش قابل‌توجه زمان ازبین‌رفتن کفایت ایمنی دستکش‌ها گردد.
تغییر در ضخامت لایه (ضخیم‌تر / نازک‌تر)، مدت‌زمان کاهش کیفیت (دوبرابر / نصف) می‌شود. البته این در شرایطی است که تماس فقط با ماده (ائوزین) خالص در نظر گرفته شود. هنگامی که موضوع مرتبط با مواد مخلوط است، ممکن است این اطلاعات فقط به‌عنوان یک راهنما در نظر گرفته شوند. در صورت وجود تردید باید با تولیدکننده دستکش‌ها تماس گرفته شود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.